એ...આવજો.

એ...આવજો.

ઉનાળાના વેકેશનના દિવસો હતા.

વેરાવળથી જબલપુર જતી જબલપુર એક્સપ્રેસ ટ્રેઈનમાં સામાન્ય રીતે હોય છે એવી ગીરદી હતી આરક્ષણ પણ પેક હતા.મુસાફરોને પગ મુકવાની જગ્યા ન હતી ત્યાં સામાન મુકવાની તો વાત જ ક્યાં રહી. પ્રવાસીઓ સ્વમાન ગુમાવીને સામાન સાચવવાની વેતરણમાં પડ્યા હતા.કેટલાક પ્રવાસીઓ તો બેઠકની ઉપર સામાન મુકવાના પાટિયા ઉપરની જગ્યા ઉપર સામાન સાથે પોતે ટૂંટિયું વાળીને બેઠા હતા,

રાજકોટ સ્ટેશને ક્રોસીંગ હોવાને કારણે ટ્રેનનું રોકાણ વધુ હતું.

આવી ગીરદી અને ભીડ વચ્ચે રાજકોટથી એક વયસ્ક વૃધ્ધ અને તેની સાથે બન્ને ગોઠાણેથી ફાટેલ જીન્સ, બન્ને ખભા બહાર નીકળતું ટોપ, ડિયો ના સ્પ્રેથી મઘમઘતી એક યુવતી ટ્રેનના બિનઆરક્ષિત ડબ્બામાં ચડયા.એકબીજાને માથે પડે એવી ગીરદી વચ્ચે યુવતી અને વૃધ્ધ નિ:સહાય નજરથી જરા જેટલી સરખા ઊભવાની જગ્યા શોધતા દબાતા-પીસાતા જેમ તેમ ઉભા રહ્યા.આગળના સ્ટેશનથી બેઠેલ બે ફેશનેબલ કોલેજીયન યુવાનો એ એક બીજા સામે જોયું. છલક્તા જોબનવાળી સ્વરૂપવાન યુવતીને જોઈને બન્ને યુવાનોમાં સ્ત્રી દાક્ષિણ્ય ઉભરાયું. ગોળના ગાંગડા ઉપર જેમ માખી બણબણે એમ બન્ને યુવાનો યુવતીની આજુબાજુ ઘૂમરાવા મંડ્યા. યુવતીના હાથમાં રહેલ બેગ અને બિસલરીની બોટલ પોતાના હાથમાં લઇ. પોતાની સૂટકેસ ઉપર ગોઠવી દેતાં એક યુવાને આંખ નચાવતા હળવા સ્મિત સાથે યુવતીને પૂછ્યું.

" ક્યાં જવું છે "?

"થૅન્ક યુ " કહેતાં યુવતીએ મીઠી નજરથી એવા જ સ્મિત સાથે જવાબ વાળ્યો "વડોદરા"

લાળ ટપકતા બીજા યુવાને મરકતા મરકતા કહ્યું " ઓહ, અમારે પણ વડોદરા જ ઉતારવાનું છે ચાલો આપણે છેક સુધી કંપની રહેશે. મેમ,એક કામ કરો તમે બન્ને અંહી બેસી જાવ અમે ઊભા રહીશું આગળના સ્ટેશને જગ્યા થતાં અમે બેસી જઇશું" જરા જેટલો યુવતીના ખભાને સ્પર્શ કરતા અને માર્મિક સ્મિત સાથે બન્ને મિત્રોએ પોતાની બેઠક ખાલી કરી યુવતી અને વૃધ્ધને પોતાની બેસવાની જગ્યા આપી દીધી અને પોતે યુવતીના ડિયો સ્પ્રેની માદક સુગંધ લેતા એના માથા ઉપર ઝળૂંબતા ઊભા રહ્યા.

વારે વારે તીરછી નજરથી યુવતિના સ્વરૂપને અને સ્ટાઈલને નિરખતા યુવાનોના હૃદયમાં લઙઙુ ફૂટયા.

ટ્રેનને ઉપાડવાનો સમય થયો, વ્હીસલ વાગી અને અચાનક યુવતી બેબાકળી ઉભી થઈ, ટ્રેન નીચે ઉતરી ગઈ.અને બારી પાસે ઊભી વૃધ્ધ દાદાજી તરફ હાથ હલાવતા બોલી

"એ...આવજો. સુખરૂપ પહોંચી ગયાની પહોંચ તુરત લખજો"

કુતરું કોષ ગળી ગયું હોય એવા રડમસ ચહેરે બન્ને યુવાનો એકબીજાની સામે જોતા રહ્યા.

બેઠક ઉપર સામાન મુકવાની જગ્યાએ પાટિયા ઉપર બેસેલ,અને શરૂઆતથી જ આ નાટક અને તાલતાસીરો નિહાળતા એક શિક્ષિત અને સમજદાર આધેડ મુસાફર પેલા યુવાન સાંભળે એમ ધીમા અવાજે ગણગણ્યા

" गमकी बिजली गिरी, जल गया आशियाँ , हमसफ़र छूट गए लूट गया कारवा,

जिंदगीकी मुझे अब तमन्ना नहीं, मौत भी गर न आए तो मै क्या करू !

****