મોગરાની મહેક

વસુંધરા સાથેના લગ્નજીવનને પંદરવર્ષ પુરા થઇ ગયા.

સુખ અને આનંદના દિવસો કેટલા જડપથી પસાર થઇ જાય છે,તેનો ખ્યાલ સુદ્ધા નથી રહેતો

વસુંધરા સંસ્કારી,સુશિક્ષિત,ઉમદા,અને કુટુંબવત્સલ પત્ની હોવાનું મને ગર્વ છે.

સતત ગૃહપ્રવૃત્તિ,પુત્ર ગોટુની સાર સંભાળ,મારી કાળજી સિવાય તેના જીવનમાં બીજું કઈ નહોતું

વહેલી સવારે છ વાગ્યે ઉઠે, સ્નાનાદીકાર્ય પતાવી,ઘરના,અને,મંદીરના દેવોનીપૂજા,મારા અને,ગોટુના સવારના ચા-નાસ્તા બનાવવા,ગોટુની લંચબોક્સ તૈયાર કરવી, સાડાસાતને આરસે ગોટુને ઉઠાડી

સ્નાન કરાવી તૈયાર કરવો, પછી તેને અભ્યાસ કરવા બેસારવો એમ કરતા સાડાદશ જેવું થતા મને જમાડવો,મારા બેન્કે ગયા પછી ગોટુને જમાડી,સ્કુલે મુકવા જવો ત્યાંથી પાછા ફરતા બજારની પરચુરણ ખરીદી કરવી,લાઈટ,ટેલીફોન,હાઉસ ટેક્સના બીલ ભરવા,વીમાનું પ્રીમીયમ ભરવું,ત્યાં સુધીની જબરી જવાબદારી એકલે હાથે ઉપાડવા છતાં કદી મેં તેને થાકેલી,કંટાળેલી કે ગુસ્સેથતા જોઈનથી હમેશા હસતું જ  મોઢું .

બપોરે આરામના સમયે તેમની સહેલીની બન્ને પુત્રીઓ B.A.નું સંસ્કૃત શીખવા આવે .

ફરી સાઇકલ ઉંધી ફરે. સાંજે ગોટુને સ્કુલે લેવા જવો,તેના ચા,નાસ્તો પીરસવા, ત્યાં સાડા છએ હું બેન્કેથી આવું તે પહેલા સાયંસ્નાન કરી,તૈયારથઇ,માથામાં મોગરાનીવેણીસજી,મને સત્કારવા તૈયારજ હોય,

ડોરબેલ મારું અને દરવાજે સસ્મિત, હાજર, 

ડોરબેલ મારું અને દરવાજે સસ્મિત હાજર. ઘરનાપગથીએથી જ મારી બ્રિફકેસ લઇ તેને યથાસ્થાને ગોઠવી મારા ચા નાસ્તાનો પ્રબંધ કરે. ફરી,રાતની રસોઈ જમ્યા બાદ ગોટુનું હોમવર્ક તથા અભ્યાસ અને બસ આમ દિવસ પૂરો

 વસુને મોગરાના ફૂલનો જબરો શોખ રોજ સાંજે અચૂક મોગરાની વેણી  તેનાચોટલાપર મલપતી જ હોય,વર્ષમાં બે દિવસે હું તેના માથામાં મોગરાની વેણી મારા હાથે સજાવતો એક તેના જન્મદિને બીજો અમારા લગ્નની તિથીને દિને હું સરપ્રાઈઝ ભેટ આપી મારા હાથે વેણી નાખી આપતો અને વસુ ખુશ ખુશાલ રહેતી,

     રવિવારની સાંજ હતી.બંગલા બહારના બગીચામાં હિંચકે અમે બન્ને બેઠા ગામગપાટા મારતા હતા એવામાં ગંભીરતા પૂર્વક મારી સામું જોઈ વસુએ મને પૂછ્યું " સુહાસ, એક વાત કહું ?"

 "બોલને ?"     

"સુહાસ,છેલ્લા પંદર વર્ષથી તમે મને મારા જન્મદિને નિયમિતરીતે ચુક્યા વિના કિમતી ભેટ આપો છો,ભેટ પણ કેવી?મારી અપેક્ષાથી ક્યાય ઉંચી,અને ધારણાથી અતિ વધુ કિમતી.કોઈ વર્ષે ભેટ અંગે નથી મારે કહેવું પડ્યું,માગવુંપડ્યું, યાદ આપવું પડ્યું કે સૂચવવું પડ્યું તમે કેટલા દીર્ઘદ્રષ્ટા છો.

આ વર્ષે મને એવો વિચાર આવે છે કે,આવતાજન્મદિનની ભેટ હું માગું તે તમે મને આપો તે કિમતી નહી હોય,પણ અમુલ્ય જરૂર હશે તમને યાદ છે ? એકવર્ષે તમે પારૂલબેન પાસે પેરીસથી મંગાવીને ચાંદીના તાર ગૂંથેલ મોજડી મને આપી હતી? બીજે વર્ષે સિંગાપુરની "મ્યુસીક્લ મેક અપ બોક્સ",અને ગયેવર્ષે મેં ના પાડી તો એ ધરાર મને "બ્લેકબેરી" અપાવ્યો હતો આજે હવે હું જે માંગીશ તે તેટલી કિમતી ભેટ નહી હોય તેની ખાત્રીઆપું છું "

" વસુ,હું જે કાઈ તારા માટે કરું છું,તેની પ્રસંશા ન હોય,તું કોઈ પારકી છો ?પંદર,પંદરવર્ષથી તું મારા અને મારા પરિવાર પ્રત્યે, જયારે સંપૂર્ણ સમર્પિત થઇ ગઈ હોય,તો હું વર્ષમાં બે વાર તને ખુશી ન રાખી શકું ?તું મારી શક્તિ,અને મર્યાદા જાણે છે તેને અનુલક્ષીને જો તારી માંગણી હશે તો હું અવશ્ય તે આપીશ,મને ખાત્રીછે કે તું મને આભના તારા તોડી લાવવાનું  નહી કહે " મેં જવાબ વાળ્યો

"સ્યોર ? તમે મને વચન આપો " વસુ ઉત્સાહી થઇ ઉછળી પડી.

" બિલકુલ, પણ જ્યાં સુધી હું તારી માંગણી ન જાણું ત્યાં સુધી હું તને વચન કેમઆપું ? તું તો  કૈકઇથી પણ ચડી ગઈ ?પણ હું થોડો રાજા દશરથ છું, કે માગણી જાણ્યા વિના વચન આપી દઉં તને ખબર છે ને કૈકઈના વચનને કારણે જ દશરથે પુત્રવિયોગમાં પ્રાણગુમાવ્યા "થોડા હળવામુડમાં મેં કહ્યું

વસુ હસીપડી,"વાહ,સંત,તુલસીદાસજી વાહ ! તો લ્યો તમે સાંભળો"એમ કહીને પોતાના આગામી જન્મદિનની ભેટ વિષે જણાવતા કહ્યું "સુહાસ,આપણા લગ્નજીવનનાપંદર વર્ષ આંખના પલકારે વીતી ગયા,તે દરમ્યાન આપણાવચ્ચે કૈક મીઠી નોક જોક,સવાદ,મજાક,મશ્કરી,અને એવા કેટલાયે યાદગાર પ્રસંગો બન્યા છે તો હું એમ વિચારું છું કે તે બધા પ્રસંગોને તમે તમારી કલમ દ્વારા શબ્દોમાં ઢાળી એક પુસ્તક લખો અને આગામી મારાજન્મદિને તે પુસ્તક મને  ભેટ સ્વરૂપે આપો મારાજીવનનું આ સૌથીવધુ કિમતી ઘરેણું હશે"

હું હાસ્ય રોકી ન શક્યો,અટ્ટહાસ્ય છૂટીપડ્યું અને કહ્યું "અરે,પગલી,હું સરવાળા બાદબાકીનો માણસ,મારેને સાહિત્યને શું લેવાદેવા?અરે,મને 35,લીટીનો નિબંધ લખતા ન આવડે તે તું પુસ્તકની વાત કરે છે ?

હું કોઈ લેખક છું? સાહિત્યકાર છું ? તે તો ગજબ કરી,તેન્ડુલકરના ગળામાં સ્ટેથેસ્કોપ નાખી દીધું,

પ્લીઝ જવાદે યાર એ મારું કામ નહી "

જુવો,તમને ખબર છે ને કે હું લગ્નપહેલા શિક્ષિકા હતી,તેથી હું આઠમાં ધોરણના વિદ્યાર્થીનો નિબંધ વાંચું છું એમ સમજીને હું તેપુસ્તક વાંચીશ હું ખાત્રીઆપું છું કે તમારા તે લખાણ અંગે ખાનગીમાં કે જાહેરમાં ક્યારેય ટીકા ટિપ્પણ હું નહી કરું બસ ?"

મારો બચાવ કરતી એક વધુદલીલ મેં શરુ કરી"માની લે,કે મેં તે પુસ્તક લખ્યું ત્યારબાદ તું તેનું શું કરીશ ?

એકવાર,બે વાર,દશવાર,કે વીસવાર તે વાંચીને કંઠસ્થ કરીશ પણ પછી અંતે શું ? ઠીકછે કે તું સ્મૃતિ ઈરાનીની બહેન નથી,નહીતો તું યુનીવર્સીટીનાઅભ્યાસક્રમમાં પાઠ્યપુસ્તક તરીકે ફીટ કરાવી દે "

"સુહાસ,તમને મજાક સુજે છે,પણ તમે જાણો છો કે તે પુસ્તક આપણી યુવાનીનો પડછાયો હશે,તે આપણી વૃદ્ધાવસ્થામાં, એકલવાયા જીવનમાં,આપણને જીવવાની પ્રેરણા આપશે,આપણા પ્રસન્ન દામ્પત્યજીવનનો તે કીર્તિ સ્થભ હશે,આપણે યુવાનીમાં અપાર મુશ્કેલી રૂપ અફાટ ધસમસતા મોજા વચ્ચે પારક રેલ જીવનસાગરની એ દીવાદાંડી હશે.આપણો ગોટુ મોટો થશે અને લગ્નકરશે,ત્યારે તે પુસ્તક હું તેની પત્નીને વાંચવા આપી,કહીશ,કે જુવો અમારા જમાનામાં અમેપણ આમ જીવ્યા છીએ. સુહાસ,મારી દરેક વાતના પ્રતિભાવમાં તમારો જવાબ વિનોદી,અને બુદ્ધિયુક્ત,તથા,હાજર જવાબી હોય છે,જે મને સાંભળવો બહુ જ ગમે છે,અને જયારે તેને શબ્દદેહ મળશે ત્યારે તે વાંચીને હું રોમાંચિત થઇ મારા ભુલાયેલા ભૂતકાળના દિવસો યાદ કરીશ. પ્લીઝ,મારીમાંગણી સ્વીકારો એમ કહેતા વસુ ભાવુક બની ગઈ તેની આંખો છલકાઈ પડી.

ચાલ,તારી માંગણી મંજુર બસ ? એમ જવાબ આપતાજ ,

"પણ સુહાસ,,,,,

 મને સતત એક અજ્ઞાત ભય ડરાવેછે કે ઈશ્વરને આપણા સુખની જો ઈર્ષ્યા આવશે તો આપણા દાંપત્ય

જીવનની પ્રસન્નતા ખેદાનમેદાન થઇ જશે ભગવાને આપણને આપેલું બધુજ સુખ છીનવાઇ જશે " ચિંતિત સ્વરે વિહવળતાસાથે વસું બોલી

વસુની આશંકાએ ઘડી ભરતો મને પણઅંદરથી હચમચાવી દીધો છતાં,મારા અવાજમાં કે ચહેરા પરના ભાવમાં કોઈ પરિવર્તન લાવ્યા વીના મેં,હસીને જવાબ દીધો,"તું પાગલ છો? ભગવાને જો છીનવવું જ હોય, તો આપણને તે આપે શું કામ ?ખોટા વિચારકરીને તારું મગજ બગાડ નહી ભગવાને આપણને એકબીજા માટે સર્જ્યા છે.

જેમ"સીતારામ"કે "રાધે કૃષ્ણ"એક શબ્દમાં બે જોડાયેલ છે,તેમ,આપણા બન્નેના નામનો પહેલો અક્ષર જોડ.આ "વસુ"શબ્દમાં હું તારામાં ઓગળી ગયો છું.મારું અસ્તિત્વ તારા નામમાં સમાઈ ગયું છે પછી ભગવાન આપણને શા માટે જુદાપાડે ?"

"ના,,નાં,, સુહાસ તમે ભૂલો છો કોઈનો વિશ્વાસઘાત કરવો,તે મનુષ્ય ઈશ્વર પાસેથી શીખ્યો છે,જયારે કોઈને એકવાર આપેલું,પાછું છીનવી લેવું તે ઈશ્વર માણસ જાત પાસેથી શીખ્યો છે અને તેમાં ભગવાન ઘણો માહિર છે"

"ચાલ હવે,ખોટા વિચાર છોડી દે,અને રાતનું ભોજન બનાવવાનું શરુ કરીદે"એમ કહીને રસોડાતરફ અમે ગયા

બીજે દિવસથી વસુના સૂચન મુજબનું પુસ્તક લખવાના શ્રીગણેશ કર્યા

દિવસ,રાત,પરોઢનાચારવાગ્યા સુધી જાગીને નવા જોશ,ઉમંગ,ઉત્સાહ,અને ઝનુનથી હું પુસ્તક લખવા માંડી પડ્યો  લેપટોપ,પર ટાઇપ કરી પેનડ્રાઈવમાં સેવ કરતો જાઉં,અને તૈયાર થયેલ પેનડ્રાઈવ પ્રેસમાં મોકલી દર બે દિવસનું લખાણ ત્રીજે દિવસે છપાઈને તૈયાર થતું બેંકમાંથીઅઠવાડિયાની રજા પણ લીધી.જોતજોતામાં 180 પાનાનું દળદાર પુસ્તક લખી નાખ્યું,અને પુસ્તક છપાઈ પણ ગયું પરંતુ એટલું પુરતું નહોતું  હજુ ઘણું બાકી હતું,જન્મદિવસની તારીખને માત્ર હવે 20 દિવસજ બાકી હતા. પ્રૂફ જોવાનું, મુખપૃષ્ઠ પરની તસ્વીર પસંદકરવી,તેને લેમીનેશન કરાવવું તેમ હજુ મુશ્કેલ કામ બાકી હતું પણ જોત જોતમાં પંદર દિવસમાં તે બધું  આટોપાઈ ગયું. પુસ્તક તૈયાર થયું.

બીજીબાજુ શહેરની પ્રતિષ્ઠિત હોટેલમાં જન્મદિન નીમ્મિતનું ડીનરપણ ગોઠવાઈ ગયું. મિત્રવર્તુળ, લેડીઝ કલબનીમેમ્બરો, સ્ટાફ,સગા-સ્નેહીઓ મળી લગભગ 45/50ની જોગવાઈ પણ થઇ ગઈ

પુસ્તકનું નામઆપ્યું"મોગરાની મહેક"તેના પ્રથમ પાને નોંધ પણ મૂકી :-

"મારી પ્રિયપત્ની,વસુંધરાને,તેમના જન્મદિન નિમિત્તે,સપ્રેમ ભેટ"--સુહાસ.     પુસ્તકને સોનેરી ગીફ્ટ પેપરમાં લાલ રીબીનથી લપેટી મેં મારી તેજુરીમાં મુક્યું.ગણત્રીના દિવસોમાં આવનારા જન્મદિનની સાંજની પ્રતિક્ષા કરતો હતો.

એક મોટા નિરાંતના શ્વાસ,અને અપાર આંનદની અનુભૂતિથી મારું મન તે દિવસની પ્રતિક્ષામાં થનગનતું  હતુ.

તારીખ:-4/07/2015,શનિવાર (અધીક અષાઢવદ ત્રીજ,)

         આજે સ્વર્ગસ્થ વસુંધરાનો જન્મદિવસ છે

વસુના અવસાનને આજે પાંચદિવસ થયા.વસુના જન્મદિનની પ્રતિક્ષા,કુદરતે એકજ જાટકે આંસુમાં ફેરવી નાખી.

બન્યું એવું કે અઠવાડિયા પહેલાના શનિવારે સવારથીજ વસુ,ગોટુનાં પાઠ્ય પુસ્તકો,નોટ બુકસ,યુનિફોર્મ,

રેઇનકોટ,રેઇનશુઝ,છત્રી જેવી ખરીદી માટે નીકળી પડી ત્યાંથી ટ્યુશનક્લાસના શિક્ષક સાથે ટ્યુશનનો સમય નક્કી કરી બપોરના 2/30 નાં અરસામાં ધૂમતડકે પાછી ફરી અસહ્ય ઉકળાટ,સખત ગરમી તથા પવિત્ર પુરુષોત્તમ માસ નિમિત્તે મહિના ભરથી મીઠા વિનાનું મોળું એક જ સમય ભોજન લેવાથી લોહીનું પરિભ્રમણ અનિયમિત થઇ ગયું બીપી,ઘટ્યું,છાતીમાં થોડો દુખાવો પણ થયો પરંતુ આવીને ગરમ કોફી પીધા પછી તેને કઈંક રાહત જણાઈ

બીજે દિવસ,રવિવારે પવિત્ર પુરુષોત્તમ માસની સુદ અગ્યારસ હોય,મહિલા ક્લબની સભ્યોએ નર્મદા કિનારે આવેલ,નારેશ્વરમંદિરે દર્શન કરવા,તથા,પવિત્ર નર્મદા સ્નાન કરવાનો પ્રોગ્રામ કર્યો હતો તેથી ત્યાં જ્વા માંટે વહેલી સવારે ચારવાગ્યામાં અમારા બાપ,દીકરાની રસોઈ તૈયાર કરી,અને પ્રવાસ માટે નીકળી.

રાત્રે સાડા આઠવાગ્યે પરતફરી.તે થાકેલ હતી.થાક,શ્રમ,ભૂખની નબળાઈ તેનાચહેરા ઉપર વર્તાતી હતી

આવતા વેતજ પલંગપર સુઈ ગઈ, છાતીમાં દુખાવા સાથે શરીર પરસેવાથી લથબથતું હતું.

" સુહાસ,હું બહુ જ થાકી છું વળી મને છાતીમાં થોડુંદર્દપણ છે પ્લીઝ,મને કોફી બનાવીઆપશો?"તેણેકહ્યું

"ઓફ કોર્સ,વ્હાઈનોટ?"કહી મેં કોફી બનાવી તેને પાઇ.

 મેં પૂછ્યું, "ડોક્ટરને બોલાવવા છે ? હમણાજ હું ફોન કરી દઉં ?"

"સુહાસ,તમે પણ ખરાછો?મને કઈનથી,હું જાણું છું કે આ છેલા બે દિવસના શ્રમ,કાલના ઉપવાસ,અને એક ટાઈમ મોળું ખાવાને કારણે લાગેલી નબળાઈ છે મને અગાઉ પણ ઘણીવાર આવું થયું છે, તમે ડોક્ટર પાસે લઇ જઈ, એક્સ-રે,કાર્ડીઓગ્રામ,સ્ક્રીનીંગ,અને કોલેસ્ટર તપાસરાવ્યા છે,અને જયારે રીપોર્ટ આવે ત્યારે ડોક્ટર કહેતા "ચિંતાનું કારણ નથી,આતો "મસ્ક્યુલરપેઈન" છે,અને દુખાવાની સામાન્યગોળીથી હું ફરી સ્વસ્થ થઇ જતી,આવખતેપણ એમજ છે પ્લીઝ,ચિંતાકર્યા વિના હવે સુઈ જાઓ"

રાત્રે લગભગ દશવાગ્યાને આરસે અમે બધા સુઈ ગયા

રાત્રીના 3/45,નોસમય હતો વસુએ મને ઊંઘમાંથી જગાડ્યો"સુહાસ,મને ગભરામણ થાય છે,મારીછાતીમાં શૂળ ભોંકાતા હોય તેવી પીડા થાય છે. છાતીના પાટિયા ભીસાય છે.પ્લીઝ ડોક્ટરને ફોન કરોને ?"

હું ઉઠ્યો, જોયું, શરીર પરસેવે રેબઝેબ થઇ ગયું  હતું,કપાળ,હાથ,પગ ઠંડા થઇ ગયા હતા.

મેં ડોક્ટરને ફોનકરી તુરત આવવા વિનંતી કરી.

દરમ્યાનમાં વસુએ ઠંડુ પાણી પીવા માગ્યું  હું ફ્રીઝમાંથી ઠંડુપાણી લઇ,સુતા,સુતાજ અદ્ધરથી તેના મોઢામાં ધીરી ધારે રેડીને પાયું તેણે આંખ ખોલી,ધીમું મલકી,મારો હાથ પોતાના હાથમાં લઇ અને બોલી
"સુહાસ,તમે કેટલા સારા છો,કે અર્ધીરાતે પણ મારી સેવામાં ખડેપગે હાજર છો ?" મેં ઈશારો કરી વધુ બોલવાની નાં પાડી થોડીવારે ફરી તેણે પીવા પાણી માગ્યું,ફરી ફ્રીઝમાંથી પાણી લઇ અગાઉની માંફ્ક અદ્ધરથી રેડ્યું

પણ,,,,,,,,,,,,,,,,,, આ વખતે તે પાણી ગળે ઉતરવાને બદલે બધુજ બહાર નીકળી ગયું,

વસુ આંખ તારવી ગઈ,અને ડોકી એક બાજુ ઢળી પડી.

તત્ક્ષણ ડોરબેલ રણકી,દરવાજો ખોલ્યો,ડોક્ટરપ્રવેશ્યા પહેલીજ નજરે વસુ તરફ જોતા પરિસ્થિતિ પામી ગયા તેમ છતાં કૃત્રિમ શ્વાચ્છોશ્વાસ આપવો શરુ કર્યો લગભગ અર્ધીકલાકની જહેમતપછી ડોક્ટર બોલ્યા

"સુહાસ,આ માસીવ હાર્ટએટેક હતો,ગઈકાલે,અને આજે સાંજે થયેલ છાતીનો દુખાવો હૃદય ઉપરનો હળવો હુમલો હોઈ શકે,પણ માસીવ એટેક કોઈ સારવારની તક આપતો નથી I am sorry  સુહાસ,હું ભાભીને બચાવી શક્યો નહી" 

વસુની અંતિમ ઈચ્છામુજબ ચક્ષુદાન અને દેહદાન કર્યા

અને આમ પંદરવર્ષનો રોમેન્ટિક ઈતિહાસ એક રાતમાંજ પૂરો થયો

                                               ****************

માણસ ધારે છે શું અને ઈશ્વર કરે છે શું ? આજે વસુના જન્મદિનની ઉજવણી હતી,ત્યારે તે જ દિવસે તેની પ્રાર્થના સભા યોજાણી,વિશાલ હોટેલમાં,જાકજમાળ રોશની વચ્ચે મ્યુઝીક સાથે ડાન્સપાર્ટી હતી,તેની જગ્યાએ ઘરના એક ખંડમાં,સુમસામ વાતાવરણમાં ટ્યુબલાઈટના અજવાળે સહુ ભેગા થયા હતા,રંગીન ફેશનેબલ સુંદર વસ્ત્રોનીજગ્યાએ સફેદસાડીમાં મહિલાઓ હાજર હતી જન્મદિનની ભેટસોગાદને બદલે હાથમાં ફૂલનીમાળા હતી પુસ્તકના વિમોચન સમયે થતા દીપપ્રાકટ્યની જગ્યાએ માત્ર એકમીણબત્તી મીણ રૂપી આંસુ સારતી એકલી અટૂલી ઉભીં હતી, ઉપસ્થિત સ્નેહીઓને વિમોચિત કરેલ"મોગરાની મહેક"ને બદલે "વિષ્ણુ સહસ્ત્રનામ"ની પુસ્તિકા વિતરિત થઇ.જ્યાં આનદ,ઉલ્લાસ,અને મોજમજાનું વાતાવરણ હોવું જોઈતું હતું, ત્યાં અખંડ નિરવ શાંતિ છવાઈ ગઈ હતી આજે સુહાસનું સ્વજન સ્વ.જન બની ગયું છે.

પ્રાર્થનાસભા પુરી થતા સુહાસ ઉભો થયો,સોનેરી કાગળમાં,રીબીનથી લપેટેલી"મોગરાનીમહેક" ખોલી

પુસ્તકના પહેલા પાને લખેલી"ભેટનોંધ"માં વસુંધરાના નામ આગળ સ્વ, શબ્દઉમેરી તેના ફોટા સમક્ષ મૂકી પુસ્તક ઉપર મોગરાની વેણી મુકતા મીણબત્તી પેટાવી નવ વર્ષનો નિર્દોષ ગોટુ  બોલ્યો "પપ્પા,મમ્મીના  વતી  હું આ મીણબત્તીને ફૂંક મારું,? સજળ નયને સુહાસે કહ્યું "બેટા,આપણા જીવનની મીણબત્તીને ઈશ્વરે ફૂંક મારી ઓલવી નાખીને પ્રકાશ લુંટી લીધો છે "ક્હેતાજ સુહાસ ભાંગીપડ્યો,ધ્રુસકે ધ્રુસકે,રડતા બોલ્યો
"વસુ તું મને દીર્ઘદ્રષ્ટા કહેતીહતી ને? પણ ખરેખર તું દીર્ઘદ્રષ્ટા હતી,તારી વાત સો ટકા સાચી હતી  તે કહ્યું હતું ને કે "એકવાર આપેલું પાછું છીનવી લેવું તે ઈશ્વર માણસ જાત પાસેથી શીખ્યો છે અનેતેમાં ભગવાન ઘણો માહિર છે" તે સાચું ઠર્યું

કાળનો ક્રૂરપંજો અકાળે તને ભરખી ખાશે તેવો અંદેશો આજથી છ માસ પહેલાજ ઈશ્વરે તને આપી દીધેલો અને એટલેજ તે મને પુસ્તક લખવાનો આગ્રહ કરતા કહ્યું હતું કે "આપુસ્તક આપણી યુવાનીનો પડછાયો હશે,
તે આપણી વૃદ્ધાવસ્થામાં,એકલવાયા જીવનમાં,આપણને જીવવાની પ્રેરણા આપશે આપણા પ્રસન્ન દાંપત્ય જીવનનો તે કીર્તિ સ્થભ હશે,આપણે યુવાનીમાં અપારમુશ્કેલી રૂપ અફાટ ધસમસતા મોજાવચ્ચે પાર કરેલ જીવનસાગરની એ દીવાદાંડી હશે" જે ઈશ્વરે માત્ર મારા માટે જ તારા મુખે બોલાવેલું કટુ સત્ય હતું "

ઉપસ્થિત મિત્રોએ સાત્વના આપી સુહાસને ઠંડો પાડ્યો. 

આજથી રોજ નિયમિતરીતે સુહાસ વસુંધરાના ફોટા પાસે ધુપદીપ કરી  પુસ્તક ઉપર મોગરાની વેણી મુકતા વિચારે છે કે "ક્યારે ગોટુ મોટો થશે,ક્યારે પરણશે,અને ક્યારે તેની વહુ આ પુસ્તકનું પુઠું ખોલી પુસ્તક વાંચશે ? ત્યાં સુધી વણખુલ્યું પુસ્તક રોજ મોગરાની મહેક માણશે.
******