" વા વાયો ને છાપરૂં ખસ્યું ,,,,,"

" વા વાયો ને છાપરૂં ખસ્યું ,,,,,"
***********************
*
*

શનિવારનીસાંજે અર્ધાદિવસની બેંક ભરીને સાંજે ચારવાગ્યે,ઉતાવળેપગલે ઘરભણી જઇરહ્યો હતો.
બેન્કેથી પાછાફરવાનો મારો રસ્તો,વાયા પંચ હાટડી શાકમાર્કેટ,વણઝારી ચોક,થઇ નવા નાગરવાડાનો હતો
ઉનાળાનીગરમી,માથે સુરજ તપતો હોય પ્રસ્વેદ બિંદુઓથી મારો ભાલપ્રદેશ નીતરતો હતો.
વણઝારીચોક પાર કરીને આગળ વધતા નવા નાગરવાડાની શેરીનંબર 3,ને ખૂણે એક આજીવન ખાદીધારી ગૃહસ્થ ગોઠણથી નીચેનો અર્ધમેલો ખાદીનો ઝબ્બો,તેવુજ ખાદીનુંધોતિયું,અને માથે ખાદીની ટોપીપહેરેલા ઉભા હતા
મને જોતાજ તેઓ બે,ડગલાઆગળઆવી,ઉભો રાખ્યો અને મારે ખભે હાથમુકી
 કરુણામય નેત્રે,સહાનુભૂતિની નજરે જોતા બોલ્યા"આવું છે જિંદગીનું,ભરોસો નથી ક્યારે શું બનશે ?"
મને બોલવાની કે પૂછવાની તક આપ્યા વિના,તેણે આગળચલાવ્યું " આમ તો સમજોને કે બીમાર તો ઘણા  વખતથી હતા,તેમછતાં હું ઘણીવાર તેને બહાર નીકળતા જોતો અને એવી કોઈ ગંભીર બીમારી પણ સાંભળેલ નહી ? પણ તૂટીની બુટીનથી હિમત રાખવી "
મને હિમતઆપનારની હિમત જોઇને હું ડઘાઈગયો મેં આશ્ચર્યસહપૂછ્યું"કેમ શું થયું?તમે કોનીવાત કરો છો ?"
તેટલાજ આશ્ચર્યથી તેણે મને વળતો સવાલ કર્યો ? કેમ તને કાઈ ખબર નથી? હું તારા માતુશ્રીની વાતકરું છું
           આમ તો તે સદગૃહસ્થ વ્યવસાય વિહોણા હોય,શેરીને નાકે નિયમિત ઉભવાવાળા,અને તેનું કામ રડાર જેવું પણ ખરું,સ્વ, ડો,જનકભાઈનાણાવટીની આંખની હોસ્પિટલ,"નયન"થી શરુકરી,સીધીલીટીએ પુરાથતા જયશ્રી સિનેમાનાખાંચાસુધી,એટલેકે સ્વ,નંદાભાઇ વકીલના ઘર સુધીના એરિયાની કોઈ ઘટના તેની બાજ નજર બહાર ન હોય,એટલુજ નહી પણ તેનું દરેક અપ-ડેટિંગ વડાપ્રધાન કાર્યાલય જેટલું સચોટ પણ ખરું
તેથી મને તેનીવાતથી ફાળપડી હું મુંજાયો અને વિચારે ચડ્યો કે અરે, હું સવારેસાડાદશ વાગ્યે તેનાથી છૂટો પડું છું ? અને આટલીવારમાં મા ને શું થઇગયું ?
હા, મા ને શ્વાસ,અને દમની,બીમારી છેક 1947 થીહતી,અને અમારા પારિવારિક ડોક્ટર સ્વ,ધીરજરાય,અને તે પછી તેનાપુત્ર સ્વ, ડો, ઇન્દુભાઇ વસાવડાની સારવાર ચાલતી હતી,અને ક્યારેક પણ દમનો હુમલો આવે ત્યારે તેઓ વધુપરેશાન થતા,અને તબિયત જરૂર ગંભીર બનીજતી પણ આમ ઓચિંતા કાઈ બનીજશે તેવી કલ્પના તો ન જ હોય ?
        મેં સદગૃહસ્થ નેપૂછ્યું "તમને કોણેસમાચાર આપ્યા,અને શું આપ્યા "?
તેમણે મને જવાબઆપ્યો "અરે,હમણાજ આ રસ્તેથી એમ્બ્યુલન્સ નીકળીને તારે ઘેર ગઈ,
જો ,,, ઉભી ",,,એમ કહીને સીધે રસ્તે દેખાતા મારા ઘર તરફ તેણે હાથ લંબાવ્યો,

વાત સાચીહતી મારા ઘરનેદરવાજે એમ્બ્યુલન્સ ઉભી હતી, કોઈપણ જાતની વધુ પુછપરછ વિના મારીગતિ રેઈસના ઘોડાની જેમ વધી ગઈ
ઘેર પહોંચ્યો
ઘેરજઈને જોઉં છું તો ,,,,,,,
*
*
*
મારો નાનોભાઈ અને મા હિંચકે બેઠા વાતો કરતા હતા
મારો ભાઈ ઉના સરકારીહોસ્પીટલમાં તબીબ તરીકે નોકરી કરતો હતો અને ત્યાનાપોતાના કોઈદર્દીની હાલતગંભીર હોય,ઘનિષ્ઠ સારવાર અર્થે જીલ્લાની હોસ્પીટલમાં તે દર્દીનેએમ્બ્યુલન્સમાં લઈને,જુનાગઢ હોસ્પીટલે આવ્યો હતો,વાત જાણતા મને હાશકારો થયો. ઉના લાંબોપંથ હોય,પાછાફરતા તે ઘેરથી ચાનાસ્તો કરીને નીકળ્યો અને તે રીતે માની તબિયતપણ રૂબરૂ જોઈ ગયો.
આમ એમ્બ્યુલન્સ ઘરનેદરવાજે પહેલીવાર નિહાળતા તે સદગૃહસ્થે અનુમાન બાંધ્યું અને મને હિમત પણ આપી દીધી
મારો ભાઈગયો,એમ્બ્યુલન્સ રવાના થતાજ તે સદગૃહસ્થ,ખભે ટુવાલ નાખી મારાઘરતરફ આગળ વધતા મેં ઘરને ઓટલેથી જોયા,તે ભેગો હું ઉઘાડાપગે સામે દોડ્યો,અને તેને ઘર તરફ ડાઘુ વેશે આવતા રોકી,અને બધી સ્પષ્ટતા કરી
લાગણી,સંબંધ,અને માનવતાની યાદીમાં પોતાનું નામ અગ્ર હરોળમાં રહે,તે ઉત્સાહમાં તેણે કોઈ પણ ચકાસણી કર્યા વિના કરેલી ઉતાવળને સ્વીકારવાને બદલે તે ગૃહસ્થ મારાપર બગડ્યા,
તેઓ જયારે ગુસ્સે ભરાય ત્યારે "વસ્ત્રહીન ભાષા પ્રયોગ "કરવા ટેવાયેલા તે મને ખબર હતી #ચીપિયો  પછાડતા હોય એમ મોટા અવાજે તેણે મને કહ્યું "ભૂલ મારીનથી,તારાભાઈની છે,આમ એમ્બ્યુલન્સ ઘર પાસે લઈને આવે ત્યારે મને શું કોઈને પણ આજ વિચાર આવે,જે મને આવ્યો, આતો વા વાયોને નળિયું ખસ્યા જેવો ઘાટ થયો "
નમ્રતા એ મારી સૌથી મોટીનબળાઈ છે, મેં હાથ જોડીને કહ્યું "વડીલ આપ સાચાછો, ભૂલ નિશ્ચિતરીતે મારા ભાઈનીજ છે, તેણે દાતારરોડપર એમ્બ્યુલન્સ પાર્ક કરીને રીક્ષામાં ઘેર આવવું જોઈતું હતું પણ જો હું થોડો મોડો પડત, અને તમે ઘરને ઓટલે બેસીને ઠુઠવો મુક્ત તો "વા વાયોને છાપરું ખસ્યા જેવો ઘાટ સર્જાત "