Sunday, 27 February 2022

માતૃભાષા દિન

 ગજબ થયો...

ગઈકાલે રાત્રે ભર ઉંઘમાં સૂતો હતો એવામાં ઘરની ડેલી ખખડયાનો અવાજ આવ્યો કોઈ ભ્રમ હશે માનીને મેં ધ્યાન ન આપ્યું તુરત જ ફરી જોરથી ડેલી ખખડી.  હું ઉઠ્યો
પ્રવેશદ્વાર ખોલતાં જ એક અસ્સલ નાગર ગૃહસ્થ પહેરવેશ ધારી વયસ્ક સજ્જન સામે ઊભા હતા.
એની પાઘડી,સફેદ મૂછ,ગોળ ફ્રેમના ચશ્મા જોઈ કોઈ વિદ્વાન વ્યક્તિ હોવાની મારા માનસપટ પર છબી અંકિત થઈ.
મેં કરબધ્ધ સ્વાગત કરતા કહ્યું,
" પધારો.તસ્કર ભાંગે એવી આ અંધારી અર્ધી રાત્રે આપે પધારવાનું કોઈ ખાસ પ્રયોજન ?આ પૃથ્વી પર આપ કયા નામધારીથી હયાતી ધરાવો છો ?"
મીઠા,મૃદુ સ્વરમાં જવાબ આપ્યો
 "હે હાટકેશ જન હું પણ હાટકેશ પુત્ર છું અને રમણ નામ ધારી હું પૃથ્વીલોક પર શ્વસુ છું"
                                       
"આપ પેલા ભદ્રમભદ્ર વાળા....?
                                               
હું હજુ વાક્ય પૂરું કરું ત્યાં જ તેઓ વદ્યા, "સત્ય,બિલકુલ નગ્ન સત્ય હું એ જ રમણ    જાતે પંડે પોતે" આટલું બોલી ગૃહ પ્રવેશ કર્યો. નાગર ખરા ને? ભદ્ર વર્તન એમના      રક્ત મહી ધસમસતું હોવાથી પોતાના ચરણ રક્ષકને બહાર વિરામર્થે રાખી પ્રવેશ્યા.
       બસ,તુરત જ શરૂ કર્યું. "ગુર્જર નગરી સ્થિત સંસ્કાર નગરીના રહેવાસી,એક તો તું હાટકેશ પુત્ર હોવા કારણે બીજું શિક્ષિત પરિવાર નું શિક્ષિત ફરજંદ હોવા કારણે,અને ત્રીજું સંસ્કાર નગરીના નગરજન હોવા કારણે તારી માતૃભાષા અતિ શુદ્ધ હોવી આવશ્યક છે.
આજકાલ "મુખ પુસ્તક" ઉપર ક્યારેક દ્રશ્યમાન થતી તારી લેખીનીનું અધ્યયન કરતા હું ખૂબ દુઃખની અનુભૂતિ કરું છું.ભાષાના જ્ઞાન અને વિશદ અભ્યાસના અભાવની અનુભૂતિ થાય છે ત્યારે મને પૃથ્વી લોક પરનો મારો ફેરો અફળ લાગે છે"
થોડો વિરામ.લેતા મેં પૂછ્યું,
" હે સાહિત્ય શિરોમણી,આ "મુખ પુસ્તક" શું છે.મેં આવુ કોઈ તુચ્છ નામ સાંભળ્યું નથી.
"વત્સ,એ આ લોકમાં ફેસબુકથી વધુ જાણીતું છે.ફરી શરૂ કરતાં પૂછ્યું સન૧૯૦૦ માં મેં લખેલું ભદ્રંભદ્ર અધ્યયન અર્થે તે તારી દ્રષ્ટિને કષ્ટિ આપી છે "
"હે વિદ્વાન કદાચ પ્રિય નહિ હોય પણ સત્ય અવશ્ય છે કે મેં એ પુસ્તક આજસુધી કરગ્રહણ નથી કર્યું.નિખાલસ સત્ય પ્રગટ કરતા મેં કહ્યું.
વિદ્વાન ખડખડાટ હસ્યા અને બોલ્યા,તું નહિ તારા જેવા પ્રાણી શ્રેષ્ઠ ગર્દભ સમા એવા ઘણા છે જે પૈકી તું એક છે.ખુલ્લે આમ ગુજરાતી સાહિત્યને વસ્ત્રહીન કરવામાં આપણે ગુજરાતીઓ અગ્ર ક્રમે છીએ.જનસેવક પણ બિચારા શું કરે ?કેટલો પરિશ્રમ કરે ? પોતા ખુદનું સાચવવાનું પડતું મૂકી સાહિત્યની સેવા કે માતૃભાષા બચાવવા રણે ચડે ?
આપણામાં સાહિત્યનું નિર્મળ અને સાચું જ્ઞાન ત્યારથી જ આવશે જ્યારે પદાધિકારીઓનાં સંતાનો સરકાર સંચાલિત ગુજરાતી શાળામાં પ્રવેશી ગુજરાતી મૂળાક્ષરો શીખશે.ચલચિત્ર ઘર,જલપાન ગૃહ, ઉપર માતૃભાષામાં વિજ્ઞાપન સૂચિત કરવાથી ભાષા સુધરી જશે એ મહા ભ્રમ છે.ગુજરાતી સાહિત્યનું અધ:પતન,અને અધોગતિ દ્રષ્ટિ ગોચર થતા હું દુઃખ અનુભવું છું.
ગઈકાલ રોજ માતૃભાષા દિન તરીકે થયેલી ઉજવણીમાં હું સદેહે ઉપસ્થિત ન હોવા છતાં જાણ્યું કે સભા પૂરતી જ સભાનતા કેળવતા માતૃભાષા પૂજકો,અને કલમનવેશો બહાર અનાર્ય ભાષા પ્રયોગ કરતા હતા."
બસ, આટલું જ સાંભળ્યું ત્યાં ઘર બહાર દૂધવાળા ભાઈએ બૂમ મારી
" દૂધ..લ..ઇ.જાવ" પ્રાતઃ કાલે છ વાગ્યાનો સમય સમય દર્શક યંત્ર દર્શાવતું હતું.
*****


No comments:

Post a Comment