લગભગ ચૌદ-પંદર વર્ષની મારી ઉંમર હશે.આઠમા ધોરણમાં અભ્યાસ કરતો હતો.એ વખતે ઝગમગ અને બાલસંદેશ બાળ સાપ્તાહિક વધુ પ્રચલિત અને લોકપ્રિય હતા તેથી જ્ઞાનવૃધ્ધિ અને માનસિક મનોરંજન અર્થે એ બન્ને સાપ્તાહિકના લવાજમનું બજેટ મંજુર કરી મને પિતાશ્રીએ બંધાવી આપ્યા હતા.
બાલ સાપ્તાહિકમાં જુદા જુદા બાળ લેખકોની ટૂંકી વાર્તા વાંચતા મારું પણ નામ પેપરમાં છપાય અને લોકો મને પણ લેખક તરીકે ઓળખતા થાય એવા અભરખાનો ઉભરો મને આવ્યો અને આવા અભરખાએ એક અલ્પાયુષી બાળ વાર્તાકારને જન્મ આપ્યો.
"રમણની હોળી" શીર્ષક હેઠળ એક બાળ વાર્તા લખી નાખી અને મોકલી ઝગમગમાં.
ઝગમગ પાસે કોઈ છાપવા જેવું સાહિત્ય હાથવગું નહિ હોય એ કારણે પેપરની જગ્યા પુરવા મારી વાર્તા બીજા સપ્તાહે પ્રકાશિત થઈ.પછી તો પૂછવું જ શું ? ગુજરાતી સાહિત્યનું નોબેલ પુરસ્કાર મળ્યા જેટલો આનંદ અને સંતોષ હૃદયમાં છલકતો થયો.એક બાજુ "ગીતાંજલિ " બીજી બાજુ વીસ લીટીની ઝગમગમાં છપાયેલી વાર્તા.
બસ,"હવે તો કલમને ખોળે જ માથું મૂકવું છે" એવા નર્મદ સિદ્ધાંતથી આત્મવિશ્વાસનો છોડ મનમાં વિકસવા લાગ્યો. પેપરનું કટિંગ સાચવીને મિત્રોને બતાવતો એ રીતે મારા ગુજરાતીના શિક્ષિકા વડીલ હેમાબેન આચાર્યને પણ બતાવ્યું અને ગુરુજીએ મારામાં એક સિદ્ધહસ્ત લેખકના દર્શન કર્યા હોય એમ મને આશીર્વચન સાથે ભવિષ્યવાણી ઉચ્ચારી," તું ભવિષ્યમાં સારો લેખક બનીશ"
હવે ઉંટ ઉકરડે ચડ્યું. લેખક અને કવિઓ ધુની હોય છે એવું સાંભળેલું તેથી ધુની બનવાનો ડોળ શરૂ કર્યો.ડાબા પગના ગોઠણ ઉપર કોણી ટેકાવી મુઠી ઉપર દાઢી ટેકાવી જીણી આંખે આકાશ તરફ અનિમિશ નયને નિરખતા રહેવું, કોઈએ બોલાવ્યો હોય અને સાંભળ્યું હોય તો પણ ન સાંભળ્યાંનો ડોળ કરી જવાબ ન આપવો,એકલા એકલા હોઠ ફફડાવી સ્વગત વાર્તાલાપ કરતો હોઉં એવો સીન કાઢવો,હવામાં લખતો હોઉં એમ આંગળી ફેરવવી શરૂ કરી ધરાર ધુની બનવાના સેલ સપાટા શરૂ થયા.
છ માસિક પરીક્ષા આવી. જેવી તેવી તૈયારી સાથે બાળ લેખક મહાશયે પરીક્ષા આપી પરિણામ આવતા નવોદિત લેખક ત્રણ વિષયમાં નાપાસ થયા.
ચુસ્ત આદર્શવાદી,શિસ્તપ્રિય,અને વિદ્યાપ્રેમી શિક્ષક પિતાએ પરિણામ જોયું.જેમ મુગલ-એ-આઝમમાં શહેનશાહ અકબર સલીમને રિમાન્ડ ઉપર લે છે એવી જ રીતે પરિવારના દીન -એ -ઇલાહી શિક્ષક પિતાએ પોતાના બેઠકરૂમમાં બોલાવી મને બે ફડાકા ઝીંકી દેતા "તારે જમીન પે" દેખાડી દીધા
ભુવો જેમ ધૂણીને દાણા નાખી, લાલ.મરચાંની ધુમાડી દે અને પ્રેતાત્મા જેમ શરીર છોડી જાય એમ મારા પંડમાં પરકાયા પ્રેવેશેલ ઈશ્વર પેટલીકર અને રમણલાલ દેસાઈ મુઠ્ઠી વાળીને નાઠયા. હું ઉભો હતો એ જમીનની લાદી ભીની થઇ ચડ્ડીમાંથી નીચે ટપક પદ્ધતિથી સતત ટપકતું પ્રવાહી રેલા રૂપે આગળ વધતું હું જોઈ રહ્યો. હાઇકમાન્ડ તરફથી બન્ને સાપ્તાહિકો બંધ કરાવી દેવામાં આવ્યા અને આમ એક બાળ વાર્તાકાર અકાળે આથમી ગયો.
ત્યાર પછી લેખક બનવાનું ભૂત મગજમાં જ ઓગળી ગયું.
ગ્રેજ્યુએટ થયા પછી ફરી ચસ્કો ઉપડ્યો અને "નીશાચર" નામની મારી વાર્તા ૧૯૬૩ના "સ્ત્રી" સાપ્તાહિકના દીપોત્સવી અંકમાં પ્રકાશિત થઈ પણ એ પહેલાં જેટલો ઉમંગ કે ઉત્સાહ ન હતો.
મને આશીર્વચન આપેલ શિક્ષિકા માસ્તરમાંથી મિનિસ્ટર(રાજ્યના આરોગ્ય પ્રધાન)બની ગયા અને હું લેખકને બદલે લેખાકાર બની ગયો.
પંદર વર્ષે વળગેલું ભૂત ફરી પાંસઠ વર્ષે પંડમાં આવ્યું અને જેવું તેવું લખવું શરૂ કર્યું પણ એ પ્રયાસ આજસુધી સફળ થયો નહિ અને હું લેખક બની શક્યો જ નહીં
આજસુધી એ શિક્ષિકાના આશીર્વચન સિદ્ધ થાય એની રાહ જોતાં આયખું પૂરું થવા આવ્યું.
***********
No comments:
Post a Comment